In vertrouwen
Issa: “Toen ik jong was, wilde ik het liefst een groot gezin met zes kinderen en zag ik het wel zitten om fulltime moeder te zijn. Ik kreeg mijn eerste dochter bewust op jonge leeftijd – ik was pas twintig – en het eerste jaar heb ik helemaal niet gewerkt. Ik kwam er echter al snel achter dat thuiszitten niets voor mij was. Bovendien bleek ik niet heel makkelijk zwanger te kunnen worden, dus die wens voor een groot gezin heb ik moeten laten varen. Mijn toenmalige partner en ik gingen al vrij snel uit elkaar en ik ontmoette mijn huidige man, Ted, toen ze bijna vier was. Op dat moment werkte ik al veel, hij heeft me eigenlijk nooit anders gekend. Ik had de mazzel dat hij niet zo ambitieus is, dus ik heb veel vrijheid gekregen om opleidingen te volgen en mezelf verder te ontwikkelen. Zo belandde ik in het zakenleven; ik heb jarenlang in het topsegment gewerkt. Ik moest veel overwerken en was ook in het weekend vaak weg, maar dat was geen probleem, want Ted hield thuis alles draaiende. Inmiddels hadden we samen ook een tweede dochter gekregen en is hij een dag minder gaan werken. Hij werkte bij Strukton, een echte mannenwereld, en werd wel even raar aangekeken toen hij het voorstelde. Ik was er echter heel happy mee, want het gaf mij de vrijheid om mijn ambities waar te maken en mijn kinderen ook een fijne basis te geven.”
“Iedereen heeft het nu over de Luizenmoeder… zo’n soort moeder ben ik dus nooit geweest. Ik stond niet aan het schoolplein te praten met andere moeders, en bemoeide me ook niet met de dingen die daar gebeurden. Ik was die haastige moeder op hakken die de kinderen een zoen gaf en dan snel aan het werk ging. Ik had ook helemaal geen zin om naar de verhalen over de kinderen van anderen te luisteren. Daarmee vertoonde ik misschien geen sociaal wenselijk gedrag, maar ik heb zo vaak gedacht bij die moeders op het schoolplein: Waar maken jullie je druk om?
Het was mijn man die naar schoolavonden ging en mij dan achteraf bijpraatte. Hij was ook degene die pannenkoeken voor de kinderen stond te bakken of cadeautjes kocht voor verjaardagen. Dan zei mijn dochter: ‘Mam, je weet toch dat ik een kinderfeestje heb?’ En dan zei ik: ‘Ja tuurlijk, schat’, terwijl ik het gewoon vergeten was. Mijn man wees dan naar de kast, waar allang een cadeautje klaarlag. Ik ben me er wel van bewust dat dit niet een heel normale situatie is. Onze jongste kwam op een gegeven moment thuis nadat ze bij een vriendinnetje had gespeeld en zei: ‘Mama, wat papa allemaal doet, dat doen andere vaders niet, hoor.’
Ik heb het eens meegemaakt dat ik in een meeting zat en door het kinderdagverblijf werd gebeld dat de jongste koorts had en daar dus niet kon blijven. Toen moest ik iedereen in mijn inner circle afbellen om te vragen of iemand alsjeblieft mijn kind kon ophalen. Het is niet fijn om toe te geven, maar mijn werk ging dan toch voor. Op die momenten voelde ik me de meest erge moeder ter wereld, want als je kind ziek is, hoor je daar naartoe te gaan, maar ik kon echt niet weg in mijn functie.
Ook heb ik weleens aan het schoolplein gestaan dat ze zei: ‘Je weet dat je vanochtend op school moet blijven, omdat we iets gaan doen voor alle ouders.’ Dat waren van die momenten dat ik verscheurd werd. Soms kon ik dan nog wel iets regelen, maar ik heb ‘t ook meegemaakt dat ik moest zeggen: ‘Sorry schatje, mama moet echt weg.’ En dan liet ik haar als een ontaarde moeder staan.
“Achteraf gezien heb ik wel spijt dat ik mijn carrière boven mijn kinderen verkoos. Tot een bepaalde leeftijd heb ik het niet zo beseft, maar toen kwam mijn oudste dochter in de pubertijd. Ik moest van mijn man horen dat ze haar eerste vriendje had, daar had ze mij niets over verteld, hem wél. Als we op vakantie waren, viel ik er een beetje buiten, omdat ik hun onderlinge grapjes niet snapte. En toen ze borstontwikkeling kreeg en ik vroeg: ‘Zullen we samen je eerste bh’tje gaan kopen?’ zei ze: ‘Nee, dat doe ik met papa.’ Dat deed echt pijn. ‘Tuurlijk schat, geen probleem’, heb ik gezegd. Maar zodra ze de deur uit waren, heb ik huilend een vriendin gebeld. Zo’n speciaal moment hoort een moeder met een dochter te delen. Op dat moment besefte ik voor het eerst wat de consequenties waren van mijn ambities.
Ik heb het er met mijn oudste, die nu twintig is, wel over gehad en zij staat er vrij relaxed in. ‘Nou mam, je kunt het alsnog inhalen’, zegt ze dan. Heel lief vind ik dat, want ik weet dat ze er best last van heeft gehad. Ook weet ik zeker dat we nu hechter waren als ik er wel voor haar was geweest, dat kan ik niet meer terugdraaien.
Bij de jongste van elf probeer ik heel bewust andere keuzes te maken. Even die laptop dichtklappen als ze uit school komt en interesse tonen in de dingen die spelen in haar leven. Als ik nu terugkijk, wist ik dat bij de oudste allemaal niet. Ook neem ik meer de tijd te om te koken en samen te eten. Nu we hier op Ibiza wonen gaat dat ook een stuk makkelijker.
Ik ben zeven jaar geleden voor mezelf begonnen, zodat ik meer ruimte zou krijgen voor de kinderen. Maar ook dat heb ik een beetje onderschat, want de eerste jaren ben je alleen nog maar harder aan het werk om je business op te zetten. Soms zit ik in zo’n heerlijke flow, maar nu vanuit dat het mijn passie is. Dan zegt mijn dochter weer: ‘Mam, werk je niet te hard?’ Of: ‘Je bent wel altijd aan het werk, hè?” Als er iets is, bellen ze nog vaak allebei als eerste hun vader. ‘Je kunt toch ook mij bellen?’ zeg ik, maar dan krijg ik als reactie: ‘Jij neemt toch niet op, je bent altijd aan het werk.’ Gelukkig is daar ook in de afgelopen jaren veel meer verandering in gekomen en bellen ze mij nu ook als eerste op.
Ook vanuit mijn omgeving heb ik altijd veel kritiek gehad, omdat we allesbehalve het ideale plaatje vormen. We mogen dan leven in een tijd dat het heel normaal is dat vrouwen werken, het wordt nog steeds niet geaccepteerd als de vrouw een grotere carrière heeft dan de man. Als ik met collega’s op het terras zat te borrelen, vroegen mensen: ‘Is Ted dan thuis aan het oppassen?’ Nee, Ted is gewoon bij de kinderen. Als een vrouw thuis is, vraag je toch ook niet of ze oppast?”
“Wat ik gemist heb al die jaren, is support van vrouwen om me heen. Je doet het nooit goed. Als ik zeg dat ik spijt heb dat ik er zo weinig ben geweest voor mijn kinderen, is het van: Ja, maar jij kiest toch voor je carrière. En als ik in een spagaat zit met mijn carrière, dan roept iedereen: Had je maar niet voor kinderen moeten kiezen. Ik merk dat veel zakenvrouwen met hetzelfde worstelen, maar uitspreken dat ze met schuldgevoelens rondlopen omdat ze voor hun carrière kiezen, durven de meesten niet. Daarom heb ik afgelopen maanden een nieuw bedrijf opgezet waarin ik vrouwen begeleid om groter te spelen zonder concessie. Meer vanuit authenticiteit, vrijheid en verbinding. Ik vind dat wij vrouwen elkaar hierin meer moeten steunen. Tuurlijk is het soms klote en moet je als werkende moeder op de blaren zitten. Maar waarom maken we dat niet gewoon bespreekbaar in plaats van andere vrouwen steeds maar te veroordelen? Ik voel bij heel veel vrouwen die tweestrijd: Diep vanbinnen willen ze helemaal niet hun zieke kind van de kinderopvang halen, ze willen het liefst hun vergadering of training afmaken. Maar het is not done om dat uit te spreken.
Ik geloof ook niet dat het fout is om voor je carrière te kiezen. Ik zie te veel vrouwen met succesvolle carrières die dit allemaal laten gaan zodra ze aan een gezin beginnen. Alles wat bijdraagt aan hun eigen ontwikkeling, zetten ze ineens opzij en dan hoor ik ze zeggen: ‘Mijn tijd komt wel weer als de kinderen groot zijn.’ Maak je dan een keuze die echt vanuit je hart komt, of maak je die keuze uit schuldgevoel of omdat je omgeving het van je verwacht? Wij Westerse vrouwen hebben zoveel kansen en mogelijkheden op zelfontwikkeling en ik vind het eeuwig zonde dat veel moeders die laten liggen.
Ik wil mijn dochters graag meegeven dat ze ook voor een gezin kunnen kiezen zonder dat ze alles hoeven op te geven. Ik heb voor kinderen gekozen, maar óók voor mijn bedrijf en daar heb ik geen spijt van. Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik niet een meer betrokken moeder ben geweest. Die tijd met mijn gezin krijg ik nooit meer terug.”
In vertrouwen
Issa: “Toen ik jong was, wilde ik het liefst een groot gezin met zes kinderen en zag ik het wel zitten om fulltime moeder te zijn. Ik kreeg mijn eerste dochter bewust op jonge leeftijd – ik was pas twintig – en het eerste jaar heb ik helemaal niet gewerkt. Ik kwam er echter al snel achter dat thuiszitten niets voor mij was. Bovendien bleek ik niet heel makkelijk zwanger te kunnen worden, dus die wens voor een groot gezin heb ik moeten laten varen. Mijn toenmalige partner en ik gingen al vrij snel uit elkaar en ik ontmoette mijn huidige man, Ted, toen ze bijna vier was. Op dat moment werkte ik al veel, hij heeft me eigenlijk nooit anders gekend. Ik had de mazzel dat hij niet zo ambitieus is, dus ik heb veel vrijheid gekregen om opleidingen te volgen en mezelf verder te ontwikkelen. Zo belandde ik in het zakenleven; ik heb jarenlang in het topsegment gewerkt. Ik moest veel overwerken en was ook in het weekend vaak weg, maar dat was geen probleem, want Ted hield thuis alles draaiende. Inmiddels hadden we samen ook een tweede dochter gekregen en is hij een dag minder gaan werken. Hij werkte bij Strukton, een echte mannenwereld, en werd wel even raar aangekeken toen hij het voorstelde. Ik was er echter heel happy mee, want het gaf mij de vrijheid om mijn ambities waar te maken en mijn kinderen ook een fijne basis te geven.”
“Iedereen heeft het nu over de Luizenmoeder… zo’n soort moeder ben ik dus nooit geweest. Ik stond niet aan het schoolplein te praten met andere moeders, en bemoeide me ook niet met de dingen die daar gebeurden. Ik was die haastige moeder op hakken die de kinderen een zoen gaf en dan snel aan het werk ging. Ik had ook helemaal geen zin om naar de verhalen over de kinderen van anderen te luisteren. Daarmee vertoonde ik misschien geen sociaal wenselijk gedrag, maar ik heb zo vaak gedacht bij die moeders op het schoolplein: Waar maken jullie je druk om?
Het was mijn man die naar schoolavonden ging en mij dan achteraf bijpraatte. Hij was ook degene die pannenkoeken voor de kinderen stond te bakken of cadeautjes kocht voor verjaardagen. Dan zei mijn dochter: ‘Mam, je weet toch dat ik een kinderfeestje heb?’ En dan zei ik: ‘Ja tuurlijk, schat’, terwijl ik het gewoon vergeten was. Mijn man wees dan naar de kast, waar allang een cadeautje klaarlag. Ik ben me er wel van bewust dat dit niet een heel normale situatie is. Onze jongste kwam op een gegeven moment thuis nadat ze bij een vriendinnetje had gespeeld en zei: ‘Mama, wat papa allemaal doet, dat doen andere vaders niet, hoor.’
Ik heb het eens meegemaakt dat ik in een meeting zat en door het kinderdagverblijf werd gebeld dat de jongste koorts had en daar dus niet kon blijven. Toen moest ik iedereen in mijn inner circle afbellen om te vragen of iemand alsjeblieft mijn kind kon ophalen. Het is niet fijn om toe te geven, maar mijn werk ging dan toch voor. Op die momenten voelde ik me de meest erge moeder ter wereld, want als je kind ziek is, hoor je daar naartoe te gaan, maar ik kon echt niet weg in mijn functie.
Ook heb ik weleens aan het schoolplein gestaan dat ze zei: ‘Je weet dat je vanochtend op school moet blijven, omdat we iets gaan doen voor alle ouders.’ Dat waren van die momenten dat ik verscheurd werd. Soms kon ik dan nog wel iets regelen, maar ik heb ‘t ook meegemaakt dat ik moest zeggen: ‘Sorry schatje, mama moet echt weg.’ En dan liet ik haar als een ontaarde moeder staan.
“Achteraf gezien heb ik wel spijt dat ik mijn carrière boven mijn kinderen verkoos. Tot een bepaalde leeftijd heb ik het niet zo beseft, maar toen kwam mijn oudste dochter in de pubertijd. Ik moest van mijn man horen dat ze haar eerste vriendje had, daar had ze mij niets over verteld, hem wél. Als we op vakantie waren, viel ik er een beetje buiten, omdat ik hun onderlinge grapjes niet snapte. En toen ze borstontwikkeling kreeg en ik vroeg: ‘Zullen we samen je eerste bh’tje gaan kopen?’ zei ze: ‘Nee, dat doe ik met papa.’ Dat deed echt pijn. ‘Tuurlijk schat, geen probleem’, heb ik gezegd. Maar zodra ze de deur uit waren, heb ik huilend een vriendin gebeld. Zo’n speciaal moment hoort een moeder met een dochter te delen. Op dat moment besefte ik voor het eerst wat de consequenties waren van mijn ambities.
Ik heb het er met mijn oudste, die nu twintig is, wel over gehad en zij staat er vrij relaxed in. ‘Nou mam, je kunt het alsnog inhalen’, zegt ze dan. Heel lief vind ik dat, want ik weet dat ze er best last van heeft gehad. Ook weet ik zeker dat we nu hechter waren als ik er wel voor haar was geweest, dat kan ik niet meer terugdraaien.
Bij de jongste van elf probeer ik heel bewust andere keuzes te maken. Even die laptop dichtklappen als ze uit school komt en interesse tonen in de dingen die spelen in haar leven. Als ik nu terugkijk, wist ik dat bij de oudste allemaal niet. Ook neem ik meer de tijd te om te koken en samen te eten. Nu we hier op Ibiza wonen gaat dat ook een stuk makkelijker.
Ik ben zeven jaar geleden voor mezelf begonnen, zodat ik meer ruimte zou krijgen voor de kinderen. Maar ook dat heb ik een beetje onderschat, want de eerste jaren ben je alleen nog maar harder aan het werk om je business op te zetten. Soms zit ik in zo’n heerlijke flow, maar nu vanuit dat het mijn passie is. Dan zegt mijn dochter weer: ‘Mam, werk je niet te hard?’ Of: ‘Je bent wel altijd aan het werk, hè?” Als er iets is, bellen ze nog vaak allebei als eerste hun vader. ‘Je kunt toch ook mij bellen?’ zeg ik, maar dan krijg ik als reactie: ‘Jij neemt toch niet op, je bent altijd aan het werk.’ Gelukkig is daar ook in de afgelopen jaren veel meer verandering in gekomen en bellen ze mij nu ook als eerste op.
Ook vanuit mijn omgeving heb ik altijd veel kritiek gehad, omdat we allesbehalve het ideale plaatje vormen. We mogen dan leven in een tijd dat het heel normaal is dat vrouwen werken, het wordt nog steeds niet geaccepteerd als de vrouw een grotere carrière heeft dan de man. Als ik met collega’s op het terras zat te borrelen, vroegen mensen: ‘Is Ted dan thuis aan het oppassen?’ Nee, Ted is gewoon bij de kinderen. Als een vrouw thuis is, vraag je toch ook niet of ze oppast?”
“Wat ik gemist heb al die jaren, is support van vrouwen om me heen. Je doet het nooit goed. Als ik zeg dat ik spijt heb dat ik er zo weinig ben geweest voor mijn kinderen, is het van: Ja, maar jij kiest toch voor je carrière. En als ik in een spagaat zit met mijn carrière, dan roept iedereen: Had je maar niet voor kinderen moeten kiezen. Ik merk dat veel zakenvrouwen met hetzelfde worstelen, maar uitspreken dat ze met schuldgevoelens rondlopen omdat ze voor hun carrière kiezen, durven de meesten niet. Daarom heb ik afgelopen maanden een nieuw bedrijf opgezet waarin ik vrouwen begeleid om groter te spelen zonder concessie. Meer vanuit authenticiteit, vrijheid en verbinding. Ik vind dat wij vrouwen elkaar hierin meer moeten steunen. Tuurlijk is het soms klote en moet je als werkende moeder op de blaren zitten. Maar waarom maken we dat niet gewoon bespreekbaar in plaats van andere vrouwen steeds maar te veroordelen? Ik voel bij heel veel vrouwen die tweestrijd: Diep vanbinnen willen ze helemaal niet hun zieke kind van de kinderopvang halen, ze willen het liefst hun vergadering of training afmaken. Maar het is not done om dat uit te spreken.
Ik geloof ook niet dat het fout is om voor je carrière te kiezen. Ik zie te veel vrouwen met succesvolle carrières die dit allemaal laten gaan zodra ze aan een gezin beginnen. Alles wat bijdraagt aan hun eigen ontwikkeling, zetten ze ineens opzij en dan hoor ik ze zeggen: ‘Mijn tijd komt wel weer als de kinderen groot zijn.’ Maak je dan een keuze die echt vanuit je hart komt, of maak je die keuze uit schuldgevoel of omdat je omgeving het van je verwacht? Wij Westerse vrouwen hebben zoveel kansen en mogelijkheden op zelfontwikkeling en ik vind het eeuwig zonde dat veel moeders die laten liggen.
Ik wil mijn dochters graag meegeven dat ze ook voor een gezin kunnen kiezen zonder dat ze alles hoeven op te geven. Ik heb voor kinderen gekozen, maar óók voor mijn bedrijf en daar heb ik geen spijt van. Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik niet een meer betrokken moeder ben geweest. Die tijd met mijn gezin krijg ik nooit meer terug.”
